«سقوط سوریه» : پایان بازی؟!

آرمان چاروستایی

قبلا در مقاله ای به دو سناریو که در انتظار رژیم است اشاره نموده ام : اول- مذاکره و رفرم از درون و به نوعی گورباچوف ساختن از حسن روحانی ( البته با فشار جامعه جهانی و آمریکا و نه به خواست خود او)، دوم- در گیری نظامی و سرنگونی جمهوری اسلامی با هزینه جانی و مالی بسیار گزاف». در سناریو یکم جنگ صورت نخواهد گرفت و البته بهترین فرصت در اختیار ما برای برنامه ریزی و مبارزه سیاسی قرار خواهد گرفت. اما اگر فرض کنیم که از دقیقه نود هم عبور کرده ایم و جنگ سوریه، جنگ با ایران را سریعاً رقم بزند، آیا ما اپوزیسیون سکولار- دمکرات برانداز، از اینکه برای جلوگیری از پرداخت هزینهء جنگ توسط مردم در خود انسجام و همبستگی لازم را  نکرده ایم، مجرم و مسئول نیستیم؟

دربارهء شکل گيری جنبش سکولار دموکراسی در واشنگتن

و کنفرانس ساليانهء بهائيان ايران در شيکاگو

گفتگوی حسين حجازی با اسماعيل نوری علا

در راديو پرشين ـ 20 شهريور ـ 11 سپتامبر

مبارزهء ما با مبارزهء شما فرق دارد

الهه خراسانی

بر خلاف مبارزان سیاسی، در مورد بهائیان، جمهوری اسلامی فقط می‌خواهد صدایشان در نیاید و تظاهر کنند که بهائی نیستند، زیرا خطر را در حضور فعال آنها در اجتماع و تمکین نکردن به خواست حکومت می‌بیند. علت اش هم واضح است. بزرگترین خطر برای دوام و بقای جمهوری اسلامی تغیرات فرهنگی‌ در عمق جامعه است و بهائیان با وجود تعداد و امکانات بسیار کم و محدودیت های بسیار زیاد نقش بزرگی‌ را در آن ایفا می کنند. جمهوری اسلامی با تمام تلاشش موفق نشده آنها  را وادار سازد که به قول شما صورت خود را مخفی‌ کنند و با سر به زیری بزیر خاکستر بخزند.

حقوق خود را بيشتر بدانيد