در گرامی‌داشت سیزده آذر روز مبارزه با سانسور

بیانیه کانون نویسندگان ایران

مرور یک سال گذشته از منظر تولیدات هنری و ادبی، و وضعیت آزادی بیان نشان می‌دهد که دستگاه فراگیر سانسور با جدیت تمام فعالیت ویران‌گرش را ادامه داده است و گویا عزم خویش جزم کرده تا اندک اقبال باقی مانده‌‌ی مردم به آثار هنری و ادبی را از آنها بگیرد. در این میان اوضاع اقتصادی که در چند ماه گذشته بر وخامت آن افزوده شده به یاری این دستگاه آمده و دور نیست که بحران تشدید یافته‌ی کنونی به تعطیلی کامل عرصه‌‌‌هایی چون نشرکتاب، سینما، موسیقی، تئاتر و... بیانجامد.>>>

بيرون از دوزخ اما همچنان اسير!

ميترا پورشجری، فرزند محمد رضا پورشجری (سيامک مهر)

من بدرستی نميدانم که آيا پدرم زنده از زندان اين حکومت ضدبشری بيرون خواهد آمد يا نه. زيرا در اين دو سال و اندی که او اسير بوده، حکومت عدل علی ملايان بی فرهنگ و وحشی، بلايی بر سر وی آورده که جدای از صدمات کشندهء روحی، ديگر حتا يکی از  ارگان های جسمی او هم سالم نيست. از اينروی هم قصدم تنها افشاگری در بارهء وضعيت او و تلاش برای آزادی وی نيست و نخواهد بود. من در اين دو سال و اندی دربدری، بی سر و سامانی، دوندگی های بی حاصل و تحمل وحشتی کشنده ناشی از نواع و اقسام تهديد های بی شرمانه و ضدانسانی، شاهد آنچنان ستم های خُردکننده ای بر ديگر زندانيان سياسی و خانواده های آنان هم بوده ام که اصولاً بعنوان يک انسان ديگر نمی توانم تنها در انديشهء خود و خانوادهء خويش باشم.>>>

مصر یک جامعه سرمایه داری است و هیچ انقلابی در جامعه سرمایه داری نمی تواند و نخواهد توانست به پیروزی کامل برسد، مگر اینکه طبقهء کارگر آن جامعه ۔ همان طبقه ای که هیچ چیز ندارد از دست بدهد مگر زنجیرهایش ۔ با صف متشکل و متحد به صحنه سیاسی وارد شود؛ مگر اینکه در مقابل طیف وسیع احزاب رنگانگ "چپ" و راست و لیبرال و ملی و اسلامی و غیر اسلامی متعلق به نظم طبقاتی حاکم، "حزب سیاسی انقلاب" به میدان بیاید و انقلاب را به پیروزی نهایی رهبری کند؛ حزبی که نه فقط افق سوسیالیسم و برابری و آزادی را در مقابل کل جامعه قرار دهد، بلکه بتواند تاکتیک ها و حیله های سیاسی در مقابل انقلاب را بشناسد و خنثی کند،  بتواند انقلاب را لحظه به لحظه رهبری کند و به فرجام پیروزمندش برساند.>>>

در رابطه با مبارزات درونی نیروهای اپوزیسیون و رد و بدل نمودن انتقاد میان آنها، در ادبیات سیاسی و تجربیات دیگر انقلابات آمده است که این امر بعنوان بخشی از مبارزه علیه رژیم حاکم و در راستای اعتلای آن، امری مهم و لازم می باشد. به عبارتی، نفس انتقاد بخاطر انتقاد منتفی بوده و انتقاد بین نیروها بنوعی مشروط به یاری رساندن آن به رشد و پیشرفت مبارزه علیه موضوع مبارزه می باشد! آن هم با اختصاص بخشی از مبارزه و نه تمامی آن! چرا که در غیر این صورت و خواهی نخواهی- و ای بسا بر خلاف خواست منتقدین تمام وقت- دیگر وقت و انرژی برای مبارزه با هدف اصلی مبارزه یعنی رژیم ولایت فقیه باقی نخواهد ماند!>>>

چرا اين به اصطلاح نقد روشنفكران اينقدر طرفدار دارد و هر كس كه از هر چيز ناراحت است، كاسه ‏كوزه آن را سر روشنفكران مي‌شكند؟! مگر از يك دسته از نخبگان ايراني (و در واقع ضعيف‌ترين از حيث ‏امكانات و توانمندي‌ها) كه شمارشان در بهترين حالت در قياس با خيل عظيم جامعه درصدي ناچيزي ‏هم نيست و گذشته از سوء ظني كه هميشه و از همه سو به او وجود داشته، كمترين امكانات را در اختيار ‏دارد و تا جايي كه امكان اش هست، در هيچ حركت و فعاليتي به بازي گرفته نمي‌شود و در بهترين حالت تنها ‏حضورش «تحمل» مي‌شود، انتظار چه شق‌القمري مي‌رود؟! تازه مگر ديگر گروه‌هاي اجتماعي چه گلي به ‏سر جامعه زده‌اند كه از روشنفكران با اين امكانات محدود چنين انتظاري مي‌رود؟ ‏به نظر مي‌آيد پاسخ سرراست و ساده اين پرسش در خود سوال مضمر باشد، يعني دليل اين همه ‏‏«گير»دادن و طعنه و كنايه را بتوان در همين بي‌سلاح بودن روشنفكران در پاسخگويي دانست.>>>

آیا امیدی به «اصلاح» اصلاح طلبان هست؟

لادن بازرگان

اصل اول قانون اساسی ایران، نوع حکومت آن را "بر اساس اعتقاد دیرینه ملت ایران به حکومت حق و عدل قرآن"، "جمهوری اسلامی" عنوان می کند. اصل دوم توضیح می دهد که جمهوری اسلامی، نظامی است، "بر پایه ایمان به خدای یکتا و اختصاص حاکمیت و تشریع به او و لزوم تسلیم در برابر امر او"، "وحی الهی و نقش بنیادی آن در بیان قوانین"، "معاد و نقش سازنده آن در سیر تکمیلی به سوی خدا"، "امامت و رهبری مستمر"، "کرامت و ارزش والای انسان و آزادی توام با مسئولیت او در برابر خدا". تنها چیزی که دراین اصول اولیه از آن صحبتی نیست، "حق انسان" و "حقوق بشر" است...>>>

کتاب «آلترناتيو»

بقلم اسماعيل نوری علا

بر روی اينترنت منتشر شد>>>