تبعيض در ايران 31 ساله شد

عبدالله سهرابی

در اين مقاله، بيان خاطراتی از تجارب تبعيضات در سوابق سياسی و اداری خود، صرفا به عنوان مشت نمونه ی خروار عنوان شده و، بنابراين، هدف از بيان اين موارد فقط و فقط اثبات وجود انواع و اقسام تبعيض در سطح ملی برای بخش عمده ای از شهروندان، [آن هم] صرف نظر از نژاد و مذهب و به صورت مضاعف در ميان اقليت های نژادی و دينی است. به عبارت ديگر اقليت های نژادی و دينی ضمن برخورداری از تبعيض های فردی و عمومی که شامل حال همهء شهروندان است، بطور مضاعف از تبعيض های نژادی و مذهبی رنج می برند.به اميد روزی که همه ی انسان ها با هر زبان و نژاد و دين و عقيده و تفکری با حقوق برابر و با عدالت و آزادی زندگی کنند...  >>>

قاعدتن اگر [سران اصلاح طلب جنبش سبز] حتی استراتژی خود را چانه زنی در بالا و سوء استفاده از مبارزه مردم در پایین گذاشته بودند باید فشار خود را بر حاکمیت بیشتر می کردند تا امتیاز بگیرند. چرا این واقعه صورت نگرفت؟ چرا، بعد از تظاهرات های عاشورا شکن، سران جنبش سبز حتی در چهارچوب استراتژی خودشان در جنگ قدرت در درون نظام شروع به سراشیبی رفتن کردند؟ می توانستند بگویند توی دهن دولت می زنند! چرا درست در شرایطی که جنبش سرنگونی نظام دوز رادیکالیسم خود را بالاتر برده، عنصر سکولاریستی و برابری طلبانه را به جلوی صحنه فرستاد، اینها عقب عقب رفتند؟ بیانیهء موسوی مشروعیت دولت احمدی نژاد را به رسمیت شناخت. سحابی به خارج کشور نامه و عاجزانه تقاضا کرد بر علیه رهبر شعار ندهند، کروبی اعلام کرد که کنار سران نظام ایستاده است؟ و شیرین عبادی مادر بزرگ تسلیم و سازش شد؟    >>>

اختراع تاریخ در «جمهوری آذربایجان» با استقلال اين کشور از «اتحاد جماهير شوروی» شروع شد و همچنان ادامه دارد و نتیجهء اينگونه «تحقیقات تاريخی» بطور پیوسته از طریق تلویزیون «گون از» ـ که بلندگوی «آذربایجان ملی حرکاتی» نام دارد ـ به سمع مردم «آذربایجان تاریخی» رسانده می شود. اما جمهوری آذربایجان پا را از یک ناسیونالیسم متعارف برای مصرف خانگی فراتر گذاشته است. بخصوص که علی اف در این مورد با روی کار آمدن بوش از پشتیبانی او بر خوردار شد، و می توان گفت که در دوران ریاست جمهوری بوش کارگزار سیاست او در فرو پاشاندن ایران بود.   >>>

قانون ارث اقلیت های مذهبی

بر مبنای فقه اسلامی

فصل پنجم از کتاب

«درد اهل ذمه»

يوسف شريفی

یکی ازشیوه هایی که درعصرصفوی به کار می بردند تا اقلیت های مذهبی را تحت فشار قرار دهند و آن ها را وادار به  قبول اسلام کنند، قانون ارث بود. قانون به این صورت بود که اگر یکی ازاعضای خانواده  اقلیت های مذهبی (یهودیان، مسیحیان، زرتشتیان) تغییر مذهب می داد و مسلمان می شد، پس از مرگ بزرگ خانواده تمام ارث به فرد نو مسلمان می رسید  و دیگر افراد خانواده از ارث محروم می شدند. دلیلی را که حکومت های مذهبی وقت می آوردند مبنای فقه شیعی داشت. آن ها بر این باوربودند که دیگر اعضای خانواده کافرند و باوجود  وارث مسلمان، به کافر ارث نمی رسد. محروم شدن از ارث سبب زیر فشار قرار گرفتن دیگراعضای خانواده می شد، تا جایی که افراد خانواده ازخانه و کاشانه خود اخراج می شدند و فقر و پریشانی آن ها را به دنبال داشت، آنان را به تنگنا می کشید.

(پيوند به آرشيو کتاب)

مسبوقيد که مقام معظم رهبری، دام الذله، که خوف ملت بد جوری برش داشته بود، همه ی توان خود را بکار بست تا ضمن حبس مردم غیر وابسته در بن بست ها و محاصره ی آنان توسط نیروی جور وا جور انتظامی و امنیتی، با دود کردن مبالغ هنگفتی از بیت المال، شماری از مؤمنین و مؤمنات گرامی را در 22 بهمن 88  به میدان سابق آزادی منتقل و زاویه ای از آن میدان فراخ را که در تیررس دوربین های مکتبی بود، پر کند تا پهلوان پنبه احمدی نژاد هم در این میــانه، برای خشنودی حضرت بقیة الاعظم امام زمان ارواحنا روحی فــداه، که طبق معمــول غایب بودند، یکی دو تا سینی پاره کند!..  >>>

سخنان هوشمندانه – یا نبوغ آمیز – وزیر امورخارجه ایالات متحده امریکا، از دو چشم انداز درخور نگرش است: چشم انداز نخست ذکاوت و سرعت انتقال خانم کلینتون در کشف شگفت انگیزش است... چشم انداز دوّم، رویکرد جناحی دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده امریکا با رویدادهای ایران و نظام غاصب حاکم بر آن است. نمونه بارزی از این رویکرد جناحی را در عملکرد "صدای امریکا" – که بودجه آن توسّط وزارت امورخارجه امریکا تأمین و پرداخت می شود – بخوبی می توان دید.  پشتیبانی تقریبا" بی قید و شرط "صدای امریکا" از جناح به اصطلاح "اصلاح طلب" حکومتی و اشغال تقریباً عمومی وقت و فضای برنامه ها بوسيلهء آنها کاملاً نشانگر آن است که دستگاه سیاست خارجی ایالات متحده امریکا نه دغدغه پایمال شدن حقوق بشر در ایران را دارد و نه به فکر آزادی و دموکراسی و همگامی با خواست اکثریت مردم ایران در دستیابی به یک حکومت سکولار و مردم سالار است...  >>>

توضيح: اين دو مطلب پيش از بيست و دوم بهمن نوشته شده اند اما خواندن آنها می تواند برای درک تفاوت و تطابق پيش بينی های سياسی دربارهء آن روز مفيد و جالب باشد:

 استراتژی محکوم به روزمرگی ؛ استراتژی محکوم به مرگ است

تقی روزبه

 وقتی استراتژی محکوم به روزمرگی می شود، و یا بعبارت دیگر روزمرگی  تبدیل به استراتژی می شود، آنگاه می توان یقین داشت که دوران مرگ و نیستی فرارسیده است. نگاهی به حرکات و رفتار رژیم بخوبی نشان دهنده همین روزمرگی است. درچنین شرایطی به دلیل از دست رفتن عقلانیت متعارف حکومتی و گرفتار بی افقی شدن، همه تلاش ها، واکنشی، ضد و نقیض، و خود خنثی کننده می شوند. تلاش های آکنده از خشم و ناامیدی برای حفظ خود بر سطح آب، توضیح دهندهء معنا و هدف اقدامات صورت گرفته است. هراس افکنی و استفاده روزافزون از قدرت سرکوب به تنها ابزار بقاء تبدیل می شود. اما ابزاری که خود در حال افول و آب رفتن است. بهمین دلیل رژیم دارد از مایه می خورد و از بازتولید آن چه که مصرف می کند ناتوان است. >>>

گسترش گفتمان دمکراسی لیبرال وظیفهء جدی جنبش است

گفتگو با داریوش همایون

مبارزان در ایران با آزمونی هر روزه روبرویند. چگونه آرمان های بلند خود را با تنگنای یک رژیم سرکوبگر نزدیک به تعریف جنایت پیشه آشتی دهند؟ چگونه هم بیرون و بر ضد ساختار رژیم دیکتاتوری سپاهی - جمکرانی و هم در کنار بخشی از همان رژیم به نام راه سبز امید عمل کنند؟ چگونه هم ویژگی انقلابی گفتمان لیبرال دمکرات جنش سبز را نگه دارند و هم گام به گام فضا را باز کنند. هشیاری سیاسی در نگه داشتن اندازه میان استواری استراتژیک و انعطاف پذیری تاکتیکی است؛ غرق نشدن در یکی به زیان دیگری است؛ آشتی ناپذیری و وارد کردن بیشترینه فشار بر رژیم است و ایستادن در جائی که نمی باید پیش تر رفت؛ جلوگیری از امتیاز دادن های نالازم راه سبز امید است.  >>>