اين است سکولاریسم...

شعری از

علی یحیی پور (سل تی تی)

سنت کوهوار

خوش دارد بلمد

بر بستر عادت ها و هنجارهای کهن

اما نو

مته های تیز خویش را

بر صخره های باستانی

فرو می کند

تا از دل شان

بذرهای منتظر را

بيرون کشد

این است سکولاریسم

آه که چقدر به دست های پینه بسته

در قانون های رو به زوال

و میوه های کهنه و پوسيده

انديشيده ام

و نفس کشيده ام

با لحنی آغشته به خون

در قرن های دراز نفرت

و نمی دانسته ام که این کهنگی را

خود بر سرگذشتم چیره کرده ام

و تنها اکنون به مکاشفهء اين راز آمده ام

نمی دانستم که

نوزادی به دنیا نمی آید

از درون کهنگی  

و نوزائی درخت تنومندی ست

تراوش کننده از قلم

و نو شوندهء مدام

در بستر زمان و مکان

اين است جغرافيای سکولاريسم

چه خون آلود بود این سرگذشت

و چه پریشان است گیسوان مادرم

وقتی هنوز به تولد می انديشم

و به تو نگاه می کنم

به آن دست های مردد سیمانی

که بوسه بر قلم می زنند و خاموش می شوند

نه! نه!

درنگ نکن

مهم نيست چقدر به زمان مديونيم

رفتن و آینده يکی ست

و قرن ها فقط یک ساعت اند

وقتی قلم ها را در باغچه می کاريم

در وعده گاه بهار سکولاريسم

اينک ابری

آبستن باران

سايه افکنده بر فلات ایران

می غرد

تا هرچه ارتجاعی را فرو شويد

و شاخه های گل اقاقیای وحشی را

به تبسم های جوان تقديم کند

در رنگارنگی آسمان سکولاريسم

آنگاه

در لابلای هجومی که نفرت را پس می زند

و خورشید را بر سفرهء محرومترین قلم مهمان می کند

انعکاس عمق اقیانوس ها را می بينم

در آسمان آبی پر رنگ

ايستاده بر بلندای جنگلی پر طراوت

که در زیر نسیم آزادی

به آیندهء آفتاب کاران پیوند می خورد

اين است افق صبحگاه سکولاريسم

آنگاه

در آسمان آبی ایران

روز به آرامی می خسبد و

ماه می تابد و

کبوتران خوشبخت

آرام آرام

از زیر خروار ها خاک

سر بر می آورند

نگاه کن

بر آسمان شان نوشته اند

تنها باید به پرواز اندیشید

اين است سفارش سکولاريسم

نوشته اند

آزادی پرندگان آسمان دود زدهء تهران

در گروی مهار فاضلاب ها است

در پیوند کشاورزی و فولاد

در قلاده بستن زلزله های مهیب

و میزبانی کویر های تشنه در سواحل خزر

آنگاه که خدايان نابالغ را

از مجلس و دولت و آموزش رها می کنی

و خيابان به تو لبخند می زند

در آفتاب بی کران سکولاريسم

مرا ببين در آن روز

با یگانه دارائی ام در جيب

شعر می خوانم

در همهمهء ورزایم

و اسب خرمائی رنگم

می تازد                 

در فراخنای سکولاريسم...

بیست چهارم ژانویه دو هزارو ده