مردم در آذربایجان به مبارزه شجاعانه شان علیه حکومت اسلامی ادامه می دهند اما فاشیتس های «گوناز تی وی» هم به دروغ های بیشرمانه شان ادامه می دهند. می دانید امروز در «گوناز تی وی» چه گفتند؟ گفتند که اینها که مردم را سرکوب می کنند عرب و فارس هستند! اما یکی از تبریز زنگ زد و گفت «جواد بیگ، اینهایی که امروز با باتوم و اسلحه به جان مردم افتاده بودند هی به زبان ترکی می گفتند: "وورون به خیانتکارلاری" (بزنید این خیانتکارها را)!» فاشیست های «گوناز تی وی» ابلهانه تصور می کنند چون سرکوبگران حکومت در خیابان ها چهره های شناخته شده نیستند پس شهر هرت است و می توان هر دروغی را تحویل مردم داد. فاشیست های «گوناز تی وی» باید جواب این را بدهند که استاندار آذربایجان کیست؟ فرماندار تبریز کیست؟ امام جمعه های فاسد تبریز و ارومیه کی ها هستند و به چه زبانی حرف می زنند؟ حکام شرع جنایتکار در آذربایجان به چه زبانی حرف می زنند؟ فرماندهان آدمکش پاسداران در شهرهای آذربایجان به چه زبانی حرف می زنند؟ کمی دورتر برویم: موسوی تبریزی و موسوی اردبیلی و خلخالی به چه زبانی حکم اعدام مخالفین سیاسی حکومت اسلامی را صادر می کردند؟ فاشیست های «گوناز تی وی» دقیقاً چون فاشیست هستند ظرفیت هر دروغ بیشرمانه را دارند. اما جوانانی  که به زبان ترکی حرف می زنند و امروز در خیابان های تبریز و ارومیه عرصه را به سرکوبگران حکومت تنگ کرده اند، فرزندان انسان های شریفی هستند که در دههء شصت بدست همین جنایتکاران اسلامی، مثل موسوی تبریزی و ... به جوخه های اعدام سپرده شده اند. موضوع روشن است: سران ترک زبان حکومت اسلامی در آذربایجان با سران فارس زبان همین حکومت در تهران و شیراز و اصفهان و مشهد در یک صف اند. جوانان شجاع تبریز و ارومیه که امروز جانانه علیه حکومت اسلامی برخاسته اند در صف جوانانی هستند که دو سال پیش مبارزه ای شجاعانه را در شهرهای مختلف ایران علیه حکومت اسلامی پیش بردند. و فاشیست ها در کدام صفند؟: صف بی حرمتی به انسان ها، صف تبعیض علیه انسان ها، صف نیروهای ارتجاعی، صف تفرقه انداختن میان میلیون ها مردم همدرد و هم صف علیه  حکومت اسلامی، صف پاک کردن چهرهء جنایتکارانی که در واقع شاخهء آذربایجان حکومت اسلامی هستند! مردم آذربایجان با شعارهایشان تا کنون نشان داده اند که این تحرکات مذبوحانه و پوچ است. 

دربارهء جنبش سبز

به باور ما، اپوزیسیون حکومت جمهوری اسلامی،  ناگزیر است که یکی از مهمترین پایه های حکومت فردایی خود را بر زمين استوار فرهنگ ملی و لزوم نگاهداری و نگاهبانی از میراث فرهنگی و طبیعی ما بگذارد.

اگر در کشورهای عربی، نبرد بر سر دیکتاتوری پیشین و جمهوری‌های اسلامی «دموکراتور» باشد که به نظر من در حال شکل‌گیری است، اتفاقا در ایران نبرد بر سر جمهوری اسلامی موجود و نیروهای مدافع دمکراسی است که یک دیکتاتوری اسلامی را از جمله با ابزار دمکراسی (انتخابات) تجربه کرده است. در این میان «الگوی ترکیه» نه برای دمکرات‌ها بلکه برای اسلام‌گرایان میانه‌رو چه بسا ایده‌آل باشد اما دیر یا زود تناقض‌های آن نیز از جایی، مثلا تغییر قانون اساسی به سود «دین» و انتخاب چندباره اردوغان بیرون خواهد زد.>>>

در روز های اخیر شاهد آن بودیم که عبدالکریم سروش در نشستی در شهر کلن برای هواداران نهضت آزادی، سخنانی در باب روشنفکری دینی مطرح نموده است و به صراحت عنوان کرده که: «حقیقت و هویت دینی منبع انگیزهء بیشتر و الگویی مناسب برای زندگی اخلاقی است». لازم به یاد آوری است که چنین گفتمانی در چند دههء اخیر بیش از پیش  از سوی اصلاح طلبان دینی مطرح و منتشر گشته است. به نظر می رسد نگاه صرف «فلسفی»  موجب شده تا برخی کسان در نگرش و ارزیابی مولفه های «اجتماعی» دچار خطا گردند. بهتر بگویم، در زمانه ای زندگی می کنیم که در شناخت دنیای پیرامون خود کمتر به نگاه های فلسفی اعتنا می گردد.>>>

مسایل اجتماعی، به قول مارکس، هنگامی برای انسان‌ها طرح می‌شوند که شرایط عینی حل آن‌ها آماده شده باشند. او که بانی ماتریالیسم تاریخی بود راست می‌گفت اما باید می‌افزود که حتا با وجود شرایط مناسب، جنبش‌های اجتماعی می‌توانند راهی برای دگرسانی جامعه پیدا نکنند و این در حالی است که راه‌کار‌های پیشین و سنتی یا پاسخگوی وضعیت کنونی نیستند و یا به واقع «این همانی» را در شکلی دیگر ادامه می‌دهند. معما و تراژدی عصر ما در همین جاست: جنبش‌های اجتماعی برای تغییر وضع موجود، در شرایطی که همه‌ی زمینه‌ها و شرایط نیز فراهم می‌باشند، در چاره جویی عاجز می‌مانند و راه‌حل‌‌های نجات‌بخش ادعایی نیز کارآمدی ندارند.>>>

رالز می‌گوید فرض‌ كنید عده‌ای‌ نشسته‌اند و می‌خواهند پیمان‌ اجتماعی‌ جدیدی‌ ابداع‌ كنند كه‌ اساس‌ آن‌ بر انصاف باشد؛ یعنی‌ عدالت‌ در جامعه‌ آنها به‌ معنای‌ انصاف‌ باشد. به‌ چنین‌ وضعی‌ رالز می‌گوید «موقعیت‌ اولیه»‌. آن‌ دو اصلی‌ كه‌ مردم‌ همه‌، بدون‌ توجه‌ به‌ وضع‌ و موقعیت‌ و شرایط‌ خود، بر آن‌ موافقت‌ می‌كنند یكی‌ این‌ است‌ كه‌ هر كسی‌ باید محق‌ برخورداری‌ از بیشترین‌ آزادی باشد اما‌ سازگار با همان‌ مقدار آزادی‌ برای‌ دیگران‌. دوم اينکه نابرابری‌های‌ اجتماعی‌ و اقتصادی‌ فقط‌ باید تاحدی‌ روا باشد كه‌ الف‌: بتوان‌ عاقلانه‌ انتظار داشت‌ به‌ نفع‌ همه‌ باشند و ب‌: به‌ سمت‌ها و مقاماتی‌ مربوط باشند كه‌ بر‌ روی‌ همه‌ گشوده و پذيرا باشند.>>>

سايت ینياد داريوش همايون

===========

خواندنیها

===========

اصغر آقا

===========

الفبا