آرشيو  |  خانه  |   فهرست همهء مطالب به ترتيب نام نويسنده يا موضوع   |   پيوند به تقويم 1387  |   تماس    جستجو در سايت   |   English Section

 

=======================================================

شماره 338 ـ  يک شنبه 19 آبان 1387 ـ  9 نوامبر 2008

=======================================================

يک پرسش آمده از ايران >>>>

روز 20 ژانويه اوباما دست که را خواهد بوسيد؟

ساسان کمالیان

=======================================================

این یعنی «آمریکا»!س

فرهاد جعفری

به گمانم ازین پس، و با انتخاب اوباما، دیگر نباید بگوئیم «آزادی»؛ دیگر نباید بگوئیم «قانون»؛ دیگر نباید بگوئیم «شایسته‌سالاری»؛ دیگر نباید بگوئیم «دیگر پذیری»؛ دیگر نباید بگوئیم «تسامح و تساحل»؛ دیگر نباید بگوئیم «چندگرایی»؛ دیگر نباید بگوئیم «برابری»؛ دیگر نباید بگوئیم «حق رشد و ارتقاء اجتماعی». بلکه باید خودمان را راحت کنیم و به شکلی خلاصه بگوئیم: «آمریکا»! به گمانم باز هم جهان به «آمریکا» و دموکراسی بی ‌نظیر آمریکائی باخت.

=======================================================

چند سوال از طرفدران اردوگاه های آزادی!د

شهرام فريدونی

می شود از خانم ماجدی پرسید که آیا بخاطر پیروزی های درخشان کمونیسم و گرایش کشورها یکی پس از دیگری به این مرام است که دیگر کسی از کمونیسم حرفی نمی زند؟ و آیا ایشان ذره ای احتمال این را می دهند که شاید، خدای ناکرده، این بی لطفی و بی اهمیتی و حرف نزدن از کمونیسم از آن جهت شروع شده و ادامه دارد که این مرام تاریخ مصرفش تمام شده باشد، حساب خودش را سال ها پیش پس داده باشد، و امروز اصولاً دیگر مطرح نباشد؟ آیا احتمال این هست که اتحاد جماهیر شوروی و اقمارش واقعاً ظهور کرده باشند، آن کارنامه را از خود بجای گذارده باشند، از هم  فروپاشیده باشند ـ  بدون اینکه کسی متوجه اين اتفاقات شده باشند؟

=======================================================

کار شما تمام است!

شهباز نخعی   

به نظر من، تنها عاملی که می تواند و باید شر این بختک افتاده به جان ایران را کم کند مردم اند. دریغ و افسوس که جای این عامل در عرصه سیاسی ـ اجتماعی ایران خالی است و "مردم همیشه در صحنه" غایبان بزرگ صحنه اند. این غیبت تا حدی پررنگ است که حتی می توان آن را به موافقت ـ دست کم ضمنی ـ مردم با نظام تعبیر کرد و آنان را به نوعی همدست و همیار نظام پنداشت. بهانه هایی هم که در مورد شدت سرکوب یا دنبال نان و تامین معاش دویدن مردم عنوان می شوند ابلهانه و عذر بدتر از گناه اند. تاریخ نشان نمی دهد که هیچ حکومتی، هر قدر هم بیرحم در سرکوبگری، توانسته باشد در برابر امواج یکپارچه مردم به جان آمده از ظلم و زور دوام آورد.

=======================================================

 

© 2008 ـ New Secularism - Admin@newsecularism.com - Fxa: 509-352-9630