آرشيو  |  خانه  |   فهرست همهء مطالب به ترتيب نام نويسنده يا موضوع   |   پيوند به تقويم 1387  |   تماس    جستجو در سايت   |   English Section

 

=======================================================

سال دوم ـ شماره 454 ـ پنج شنبه 15 اسفند 1387 ـ  5 مارچ 2009

=======================================================

=======================================================

اندیشیدن به رخداد در ویژگی هایش

شیدان وثیق

سی سال پس از گذشتِ یکی از رخدادهای مهم تاریخی سده ی بیستم، اندیشیدن به انقلاب 57 ایران را در چه شرایطی انجام می دهیم؟ نخست این که فاصله ی زمانی، امکان شناخت بهتر و کامل تری از انقلاب فراهم می کند. اما، در عین حال، دستگیری مستقلانه ی رویداد در ویژگی اش را دشوار می سازد. زیرا آن چه که پس از هر انقلابی شکل می گیرد، یعنی بازسازی قدرت و سلطه، همواره سایه بر خودِ انقلاب، چون پدیداری خاص و مُفرَد، می اندازد. رخدادِ انقلاب، در استقلال، تمایز، تک بودی و ویژگی اش، با پسا انقلاب اشتباه می شود. در پسا انقلاب تحلیل می رود.

=======================================================

کنفرانس شرم الاشیخ و ابعاد انزوای رژیم

نوید اخگر

ورود آیت الله خامنه ای  به صحنه دیپلماتیک در لباس یک رهبر مذهبی که گویا می بایستی ورای امور داخلی و بین المللی عمل کند و خود را مستقیم درگیر مصائب  تکنیکی سیاست بین المللی ننماید، چه در اظهارات امروزش در مورد اسرائیل و فلسطین و چه در مورد  تهدید عراق و پرزیدنت طالبانی در دیدار اخیرش در تهران برای اخراج امریکائیان و  مجاهدین از آن کشور، به گفتهء آگاهان سیاسی از رسیدن رژیم به انتهای خط سرنگونی خبر می دهد.

=======================================================

انتخاب راه کوتاه تر به مصلحت است

سيروس بهرامی

شهروندی که اسلام را قبول دارد به يک معنی تسليم يک فلسفهء مذهبی شده و احتمالاً حق فکر کردن را هم از آن خود نمی داند و، در عين حال، به او گفته می شود که حتی در تسليم هم بايد تقليد کند، خود بخود جامعهء مدنی را قبول ندارد و يا آن را نمی فهمد؛ و اين هم که به اين شهروند گفته شود منظور از جامعهء مدنی همان مدينهء عهد پيامبر اسلام بوده است و او هم قبول کند نبايد امری شگفت آور بشمار آيد چرا که اگر اين شهروند مسلمان (شده)، در زندگی اش تسليم شده، پس «شهر» مورد نظر او و آنچه مدينهء فاضلهء اوست دور از مدينهء پيامبر نيست.

=======================================================

شرایط ادبیات در ایران شرایط احتضار است

اسفندیار آبان ـ رضا حیرانی ـ امید شمس ـ امیر فتحی

شرایط ادبیات در ایران شرایط احتضار است. موج مرگبار عوام فریبی و تنزل سلیقه ی عمومی، همان گونه که شعر فارسی را به مرز انقراض کامل رسانده است، تمام هنرهای به هرگونه مرتبط با ادبیات را تهدید می کند. تنها بازمانده از دوست داری ادبیات آیین نم کشیده ی مرده دوستی است. بیم آنست که قهر ملت ما با ادبیات به تنفر از آن بدل شود. کما اینکه قهر ادبیات با ملت ما کاملاً به تنفر بدل شده است. از این جدایی لبخند مسرت  بر لبان قدرتی است که اعدام تخیل و رویا، رمز حیات اوست. وهم بر لبان آنان که از کلیدداری دخمه های پر از پوچ و پدرمابی پر فیس افاده راضی و خرسندند. در یک کلام ادبیات فارسی و مردم ایران هر دو در معرض تهی شدن از خویش اند. نجات این دو بدون دیگری میسر نیست.  

=====================================================

مفهوم اجتماعی زمان (ويدئو)

اسماعيل نوری علا

برنامهء صد و يکم «در پيشگاه فرهنگ»

آرشيو

===================== کوتاه و گويا  ====================

سينمای کيارستمي، پناهي، بني اعتماد و... بشدت دينی است

رسول صدر عاملی

گروه فرهنگي روزنامه اعتماد: رسول صدرعاملي، کارگردان سينماي ايران، در نشست «موسسه گفت وگوي اديان» با موضوع «دين در سينما» سخن گفته و دربارهء فيلم هاي سفارشي دولتي اين گونه گفت: «امروز همه به اهميت کار فرهنگي پي برده اند و دولت نيز به همين منظور دست به سفارش زده است، اما از دل اين سفارش ها هيچ فيلم خوبي حاصل نمي شود چرا که فيلم در نهايت قائم به فرد و ايده است و حاصل تفکر و اعتقادي است که به مخاطب منتقل مي شود. حال اگر اين تفکر وجود نداشته باشد يا سفارشي باشد به طور قطع فيلمساز موفق به انتقال آن نخواهد شد.» صدرعاملي همچنين بحث خود درباره سينماي ديني را با گفتن اين جمله آغاز کرد؛ «سينماي پس از انقلاب خيلي سعي کرده به سينماي ديني دست پيدا کند اما به نظر من هنوز به هيچ موفقيت جدي نرسيده است.» رسول صدرعاملي ادامه داد؛ «با توجه به اين موضوع، خوب است سراغ مضمون هاي ديني برويم؛ کاري که در سه دهه گذشته نکرده ايم. در اين مدت مديران فرهنگي همواره سعي داشته اند سلايق خود را اعمال کنند و هيچ گاه نگذاشته اند فيلمساز با آرامش کار کند و در نهايت از ميان فيلم هاي توليد شده، آنهايي را که مطابق با مضمون مورد نظر آنهاست انتخاب و آن فيلمسازها را حمايت کردند.» تحليل صدرعاملي از فيلم هاي ديني توليد شده نيز اين گونه بود؛ «30 سال است فيلم هايي مي سازيم که در پايان آنها همه انسان هاي فيلم متحول مي شوند، اما آيا در تمام اين مدت حتي يک نفر بوده که با ديدن اين فيلم ها متحول شود». موضوع «جشنواره منبر طلايي» بخش ديگري از سخنان صدرعاملي بود؛ «اين جشنواره بايد 15 سال پيش برگزار مي شد و اين در حالي است که هيچ گاه نمي توانيم به کيارستمي، پناهي، بني اعتماد و... اصرار کنيم که فيلم ديني بسازند. البته اعتقاد دارم سينماي آنها به شدت ديني است اما آنها با عقايد خود فيلم مي سازند.»        (آرشيو)

 
 

© 2008 ـ New Secularism - Admin@newsecularism.com - Fxa: 509-352-9630