فریاد ِ سبز

مهدی معتمدی مهر

Motmehr86@gmail.com

===================

تقدیم به:

مردمی که سیاه می‌پوشند

و

فردا را سبز می‌خوانند.

===================

غروب

به آرامي با رود يكي مي‌شود.

حسي منقبض

در چشم‌هاي كوچك ِگنجشك‌ها مي‌لرزد

زمين

خيس ِ باراني‌ست كه هم در اين لحظه مي‌بارد

و كودكي

چنگ ‌انداخته به ريشه‌هاي نازک ِاطلسي‌ها

با چشماني نيمه باز

براي هميشه مرده است.

یاوران ِ وحشت و تاريكي

پيش مي‌آيند.

آنان، تنها به سروشي كه از مسلسل‌هايشان نازل مي‌شود

مومن‌اند

و به حراست ِ از خاطره‌هايي دل‌گير

حتا

سايه‌هاشان را هم فراموش مي‌كنند

تكبير جماعت!

بيا به دامنه‌ي كوه برويم

آن‌جا

شايد از صداي هماهنگ و مهيب ِ پوتين‌ها

اماني باشد

شايد هم بتوانيم

بي‌ترس ِ از تكفير و هاويه

به موسيقي ِ يك‌نواخت و كامل ِ كبوترهاي چاهي

گوش كنيم

باتوم‌هاي پلاستيكي غوغا مي‌كنند

سكوت، جماعت!

پاس‌بانان ِ وحشت و تاريكي

زبان ِ مادري‌شان را

با لهجه‌اي از دشنام و دشنه به كار مي‌گيرند

كلمات

اما هم‌چنان، بي‌اعتنا به قانون ِ بي‌قواره‌ي يكي شدن‌ها

شعر مي‌شوند.

و پاسداران

- به دشمني هم‌قسم –

ماهي‌ها را به رگبار مي‌بندند.

تلي از جنازه رها بر خاك

تلي از جنازه آرميده بر رود

دريغ، جماعت!

 ............................

 ياران ِ وحشت و تاريكي را

از هراس ِ ورشكستن باورهايشان

رغبتي به آزادي نيست

كه در سور  ِ بوسه و زندگي

آنان را تحمل اين همه شادي نيست.

كودك

چنگ‌انداخته به ريشه‌هاي نازك ِ اطلسي‌ها

با چشماني نيمه باز

تصوير ناتمام را جاودانه مي‌كند.

لب‌خند، جماعت!

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه