بازگشت به خانه  |   فهرست موضوعی مقالات و نام نويسندگان

فروردين   1388 ـ مارچ  2009

پيوند به آرشيو آثار نويسنده در سکولاريسم نو

جمهوری و پادشاهی برابر با دموکراسی نیستند

در پاسُخ به آقایِ ف. تابان و مقاله اش: « جمهوری خواهی، همین امروز! »

بهمن زاهدی

«پریشان ‌خاطر» ی، در یکی از ده ها سامانه چپ گرایان ایران که مطالب و مقالات مشابهی دارند و هر کدام نقش طیفی از یک جریان سیاسی مشخص را بازی می کنند، در یک مقالهء بلند بالا نوشته بود "دموکراسی بدون جمهوریت و جمهوری بدون دموکراسی در کشور ما معنایی ندارد."

این «پریشان ‌خاطر» شاید نگران این است که مبادا جمهوری‌اسلامی از بین برود. چون ایشان سی سال است که در ایران به جمهوریت رسیده است و برای برقراری دموکراسی در ایران گفته است به زمان احتیاج دارد. شاید در سیصد سال آینده جمهوریت اسلامی به جمهوریت دموکراتیک تبدیل شود. تا آن زمان هم ده تا پانزده نسلی گذشته است و دموکراسی دلخواه ایشان را نهادینه کرده‌اند. هزینهء این سیصد سال را هم مردم خواهند پرداخت نه پریشان‌خاطر ما.

دموکراسی چیست؟
          اگر این سوال را پاسخ می‌دادند موضوع پیچیده نمی‌ماند. مردم‌ سالاری را غربی‌ها دموکراسی می‌نامند. کشورهائی مانند ایالت متحده امریکا، کشورهای اروپای غربی، ژاپن، استرالیا، نیوزیلد و هند در دسته مردم‌ سالاری‌های لیبرال هستند. دلیل این نام‌گذاری هم چند حزبی بودن این کشورها‌ست. در نظام‌های مردم‌ سالار لیبرال، مردم امکان انتخاب کردن یک حزب را از میان احزاب مختلف را برای تشکیل دولت دارند. همچنین احزاب مختلف می‌توانند در دموکراسی لیبرال یک پیوند قراردادی زمان دار برای تشکیل دولت را با هم امضا کنند. این نظام‌ها می‌توانند از نوع پادشاهی یا جمهوری باشند. مردم‌سالاری با شکل نظام رابطه‌ای ندارد. قبول اصول و قوانین مشترکی که قانون اساسی در اینگونه کشورها مشخص کرده است، ضامن مردم‌سالاری در این کشورهاست.

وجود احزاب مختلف، با برنامه‌ها و طرح های گوناگون، به مردم حق انتخاب می‌دهد و این مردم هستند که از طریق نمایندگان خود قوانین را از مجلس می‌گذرانند و دولت منتخب مردم (نه منتخب پادشاه و نه منتخب رئیس‌جمهور) قدرت اجرائی قوانین را دارد. پادشاه در هلند و یا رئیس جمهور در آلمان قدرت اجرائی ندارند بلکه مردم دولت را با سلیقه و مصلحت شهروندی خود ما بین احزاب مختلف انتخاب می‌کنند.

آنان‌که به شکل و نام نظام و نه به محتوای آن ارزش می‌نهند بیشتر بدنبال نظامی تک حزبی  مانند چین و یا اتحاد جماهیر شوروی سابق و حتی کره شمالی هستند. آنان می‌خواهند همانند جمهوری اسلامی از مردم برای رسیدن بقدرت سو استفاده کنند و یک نظام تک حزبی ایدولوژیک را جایگزین جمهوری اسلامی کنند. آنان بر این باورند که اگر فقط نظام جمهوری اسلامی سکولار یا لائیک شود به مردم ‌سالاری خواهند رسید! شورای نگهبان را می‌شود شورای کمیته مرکزی حزب کرد و مردم همانند جمهوری اسلامی نمایندگان از فیلتر گذشته را باید انتخاب کنند. در سیاست خارجی هم تغییر داده نخواهد شد. امریکا ستیزی ادامه خواهد یافت و ایران در اردوگاه کشورهای بجا مانده از کمونیست سابق باقی خواهد ماند.

سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که مردم چه انگیزه و یا اجباری برای این تغییر خواهند داشت؟

اینگونه جمهوری خواهان، فرقی با سلطبت طلبان بله قربان گو و حزب الله‌های فدائی رهبر و یا کمونیست های افراطی ندارند. همهء آنان «سلطنت طلب» هستند. در حال حاضر در جمهوری اسلامی شخصی بنام رهبر «سلطنت» می‌کند. در مصر و سوریه و کره شمالی هم «جمهوری سلطنتی» وجود دارد. افرادی مانند پریشان‌خاطر ما هم سلطنت طلب است و بفکر برقراری سلطنت تک حزبی خود است و به دموکراسی بمعنای واقعی آن کاری ندارد.  

پنچ شنبه 29 اسفند 1387

https://newsecul.ipower.com/

بازگشت به خانه