بی بی سی در فیلم "خط و نشان رهبر" چیزی گفت که آقای حسین شریعتمداری دارد به خاطر گفته شدن آن چیز خر غلت می زند. من مطمئن هستم کیهان ضمن غلتاندن خود بر روی زمین و رختخواب و غیره چند هفته پشت سر هم خواهد نوشت که رهبر ما هوشمند است و مقتدر است، چون انگلیسیای پدرسوخته این طور گفته اند. ما نمی دانیم به کدام ساز کیهان برقصیم. بالاخره این انگلیسیای مکار و امریکائیای جنایتکار راست می گویند یا دروغ؟ اگر دروغ می گویند که این هم دروغ است، و اگر راست می گویند که بقیه ی حرف هایشان هم راست است. اما من اصلا نمی خواستم این ها را بنویسم و حرف ام چیز دیگری ست. می خواستم بگویم کیهان جان، چرا منتظر شدی بی بی سی این را بگوید؟>>>

مشکل در آنجا و از آنجا آغاز می شود که فردی صاحب استعداد نوشتن همين استعداد و توانائی را برای اظهار نظر کردن در مورد مسائل مختلف تخصصی کافی بداند و با تکيه بر منطقی کم عمق اما ظاهراً منسجم به نوشتن در مورد آن مسائل بپردازد. بسياری از کسانی که در رسانه ها و بخصوص اينترنت قلم می زنند از اين گروه می آيند و فقدان دانش کافی در زمينه های تخصصی نتيجهء کار آنها را به «بدآموزی» تبديل می کند و آنها حکم مهندس راه و ساختمانی را پيدا می کنند که فقط با تکيه بر استعداد نگارش و منطقی خودساز  دست به نگارش مطالب پزشکی زده و به خوانندگان خود در مورد داروهائی که برای بيماری شان لازم است توصيه هائی را ارائه می کنند که ممکن است موجب مرگ بيمار شوند.>>>

دوستان انتخابات سنج یکباره ساکت شده اند! دیگر نمی نویسند! رفته اند سراغ دریاچه ها و بهار عرب ها و چپاول مالی تاریخی! انتخابات گویی حل شده است. یا اینکه من نمی فهمم... آری ساکت شده اند. تا اینکه یکباره کلمه ای که اصلاً نشنیده بودیم و ندیده بودیم و نخوانده بودیم یکباره از دهان مشاور رییس مجلس قانون گذاری جمهوری اسلامی، که احتمالاً ناخواسته و مترادف مکتبی آن کلمه را پیدا نکرده بود، پرید بیرون! عین ماهی تازه از آب!: « آلترناتیو» برای جمهوری اسلامی!>>>

با گسستن حلقه دیکتاتوری‌های کلاسیک که در یک مهار دوگانه، هم آزادی‌خواهان و هم واپسگرایان را کنترل می‌کردند، امروز در خاورمیانه هر دو گروه به میدان آمده‌اند تا در یک تعیین تکلیف تاریخی، آینده این منطقه را در چالش با یکدیگر رقم زنند. هم اسلام‌گرایان تندرو و هم دمکرات‌های مسلمان موضعی صریح و روشن در مورد رابطه دین و دمکراسی در قدرت دارند. آنهایی که موضع خود را صریحا بیان نمی‌کنند، اتفاقا همان اسلام‌گرایان میانه‌رویی هستند که روی دو صندلی دین و دمکراسی نشسته‌اند و غرب روی آنها سرمایه‌گذاری کرده‌ است!>>>

آسانی و آرامی!

وزیر امورخارجهء حکومت آخوندی که درماندگی در سخنانش موج می زند، به تهدید کشورهای منطقه می پردازد: «کشورهای منطقه خوب می دانند که سوریه از حلقه های اصلی زنجیره مقاومت در منطقه است که باید جایگاه آن حفظ شود». درحالی که آنچه که کشورهای منطقه خوب می دانند این است که "حلقه های اصلی زنجیره مقاومت در منطقه" – که نام مستعار حکومت آخوندی است – یعنی حکومت بعثی سوریه، حزب الله لبنان، حماس، جهاد اسلامی و... تاکنون حاصلی جز افزایش تنش و آشوب و کشتار برای منطقه نداشته اند و برای آنکه مردم بتوانند خود تصمیم بگیرند تا منطقه روی صلح و آرامش به خود ببیند کل این زنجیره "باید" از هم بپاشد.>>> 

در جوامع برخوردار از دموکراسی احزاب رقیب، اتحادیه ها و دیگر نهادهای جامعه مدنی و رسانه های آزاد، با نقد داده های رسمی، با افشای ابهامات، با رمز گشائی از سخنان رسمی، با پژوهش و تحقیق و با طرح واقعیت های ناگفته و کاویدن گوشه های مبهم و مخفی شده، با سیاست تهی کردن سخن و زبان از واقعیت مبارزه می کنند. اما در غیبت نهادهای مدنی مستقل و رسانه های آزاد، دولتمردان و رسانه های وابسته به آنان، به تنها منبع خبررسانی بدل شده و خبر به ابزاری برای بی خبر نگه داشتن مردم بدل می شود.>>>

قتل چه توسط يک فرد و گروه و چه توسط دولت فدرال يا دولت ايالتی عملی غير انسانی است. اما در کشورهايی که قانون هنوز اجازه‌ی اجرای اين حکم را می دهد دولت‌ها به دو دسته سياست روی کرده‌اند. يک دسته تلاش کرده‌اند آن را از آن شکل وحشيانه‌ی آويزان کردن بر سر دار يا تيراندازی به متهم و لذا معرفی متهم به عنوان شر مطلق و گرفتن هر گونه صدا از متهم و خانواده‌اش به در آورند. دسته‌ای ديگر تلاش می کنند آن را هر چه بيشتر به عملی وحشيانه و قساوت آميز تبديل کنند تا از اين راه خشونت در جامعه گسترش يابد و افراد به آدم کشی عادت کنند. در جامعه‌ی نوع دوم (ايران امروز) از اعدام به عنوان يک ابزار برای ارعاب جامعه استفاده می شود.>>> 

در گفتمان غالب بر سیاست ایران، ما از آزادی احزاب تنها در نهاد دولت سخن می گوییم و حکومت را ـ که ناظر بر نهاد های قدرت است ـ از این قانون مبرا می دانیم. واقعیت سیاسی ایران بیان گر این اصل می باشد که همیشه گروهی از مردم تصمیم به ادارهأ ایران گرفته اند و، با انحلال یا سرنگونی یک حکومت، تلاش در ساختن قدرتی  جدید برای اداره کشور داشته اند. این افراد بدلیل عدم وابستگی تشکیلاتی به اقشار مختلف، و همچنین بوجود آمدن امکانات اقتصادی برای آنها، خواسته یا ناخواسته جذب یک طبقهء اجتماعی شده اند و عملاً حکومت یک حزبی را بوجود آورده اند. در فرهنگ سیاسی ما هیچ گاه سخن از اداره کشور توسط حزب های مختلف به میان نیامده است.>>>

خشونت قبل از این که کنشی سیاسی باشد امری اخلاقی است و دین در درجه اول مروج اخلاق است و روحانیون حافظ ارزش های اخلاقی منبعث از دینند و باید و نبایدهای اخلاقی را تعیین می کنند نه سیاسی. خشونت به معنی آدم کشی و شکنجه و از بین بردن حقوق انسانی غیر باید مورد مذمت روحانیون قرار گیرد و این کار به هیچ وجه دخالت در سیاست نیست. دین، اخلاق و همین طور سیاست پاره ای از فرهنگ هستند، این ها را نمی توان با دیوراهای مصنوعی از هم جدا کرد. آن چه ما می خواهیم جدایی نهاد دین از نهاد دولت است.>>>

امروزه بسیاری از ایرانیان، بویژه زنان و نسل جوان که برای زیستنی انسانی، بیشترین هزینه را پرداخته اند، بخوبی می دانند، ایران و ایرانی نیازمند استقرار حکومتی جدا از مذهب و ایدئولوژی است. چون مذهب و ایدئولوژی در ذات خود یکه خواه است و خود را برتر از دیگران می داند، و چنین نگرش برتری طلبی راهی جز افتادن به سرکوب دگراندیشان و منتقدان خود ندارد. آنان می دانند که ما نیازمند ایرانی بی تبعیض و قانون اساسی ای برآمده از مفاد حقوق بشر، زمینی و زمانی هستیم که عدالت و برابری و رفاه و سربلندی ایران و ایرانی را تأمین و تضمین کند.>>>

در چند سال اخیر کمتر لفظی را می توان یافت که به اندازه سکولاریسم در محافل سیاسی ایران تکرار شده باشد. آنها که خواهان سکولاریسم هستند آن را شرط ایجاد جامعه ای می دانند که مفهوم شهروند را سنگ بنای خود قرار می دهد، نظمی که با محدود کردن دین به حوزه شخصی، تامین حقوق شهروندان را با هر گرایش اعتقادی هدف خود می داند. شماری از مخالفان سکولاریسم آن را کالایی وارداتی می دانند که ابزار حذف دین از اجتماع می شود و در نهایت دین را از حوزه زندگی شخصی هم بیرون می راند. اما همه مخالفت ها با سکولاریسم به این خلاصه نمی شود. بعضی ها با تعبیر روشنفکران غیر دینی از سکولاریسم مخالفند و می گویند سکولاریسم در حال تبدیل شدن به یک ایدئولوژی تمامیت خواه دیگر است. از مهمان های پرگار می پرسیم سکولاریسم چیست و چه تعابیری از آن با شرایط کنونی جامعه ایران مناسبت بیشتری دارد؟ در این برنامه محمد رضا نیکفر، فیلسوف سکولار و داریوش محمد پور پژوهشگر علوم سیاسی به پرسش های داریوش رجبیان و وحید آیت اللهی جواب می دهند.>>>

فرهنگ “حذف” یکی از پیچیده ترین ساختارهای واپس گرایی است. هر جا نتوانیم بپذیریم، هر جا به ذائقه مان خوش نیاید، هر جا احساس حقارت و حسادت کنیم و هر جا … دست به حذف می زنیم. گاه با حذف چشمی، گاه با حذف کلامی و نوشتاری و گاه با حذف فیزیکی به جنگ با آنچه دوست نداریم می رویم. از تماس چشمی محروم می شوی، به معنای نبودن و وجود نداشتن. کلامت را نشنیده انگاشته و جوابت را نمی دهند و نهایتاً حضور فیزیکی ات را مانع می شوند، دموکراسی کامل و تمام! یا به هر سازی می رقصی حتی ناساز، یا به مفهوم کامل واژه از هر شکلی به نام رقص محروم می شوی.>>> 

سال تحصیلی جدید در دانشگاه ها این روزها در حالی آغاز می شود که مسائلی نظیر اسلامی کردن دانشگاه و فشار بر دانشجویان و اساتید از تمام جهات عرصه بر قشری که وظیفهء اصلی رشد و تعالی علم و دانش در کشور را به دوش می کشند تنگ شده است. من باب مقایسه، اگر نگاهی به بازگشایی دانشگاه ها در جای جای دنیا داشته باشیم این اتفاق برای قشر دانشجو و حتی استادان در آغاز هر سال تحصیلی به مثابه تولدی دیگر و شروع یک رقابت علمی دوباره همراه با ذوق و اشتیاق درونی ست. پس طبیعی است که دانشجویان برای آغاز سال تحصیلی جدید لحظه شماری می کنند. اما بر خلاف روال معمول در دنیا، این شروع در کشور ما همراه با دغدغه فکری و اضطراب است.>>>

چند سال پيش مطلبی نوشتيم خطاب به آقايان حکومت، که يک زمانی يک عده آمدند چيزی نوشتند به نام قانون اساسی تا امور مملکت را منطبق با آن اداره کنند. اين کار بر عکس شد، يعنی شما آقايانِ حکومت، آن طور که دل تان می خواست عمل کرديد و قانون اساسی بدبخت بلااستفاده ماند و باعث شد هر کس از راه می رسد با استناد به آن، يک متلکی چيزی به شما و عمل‌کردتان بيندازد. ما در آن مطلب پيشنهاد کرديم حال که عمل‌کرد شما قشنگ جا افتاده، بياييد قانون اساسی را منطبق با عمل‌کردتان بنويسيد... آيا اين حرف بدی ست؟>>>

بالاخره فصل مدارس رسید و با شروع سال جدید تحصیلی بیش از دوازده میلیون و سيصد هزار دانش‌آموز ایرانی سال تحصیلی جديد  را آغاز کردند؛ در حالی که با توجه به گزارش‌های مرکز آمار ایران و جمعیت نوزده میلیون و چهارصد و سی و پنج هزار نفری در سنین هفت تا نوزده سال که باید آموزش خود را در مدارس ادامه دهند، بیش از هفت میلیون و صد و سی و پنج هزار نفر به دلایل مختلف قادر به ادامه تحصیل نیستند و در حقیقت بیش از سی و هفت درصد دانش‌آموزان ایرانی مجبور به ترک تحصیل شد‌ه‌اند..